Sommige doelpunten zijn gemaakt voor de eeuwigheid. De omhaal van Van Basten. De penalty van Panenka. De hand van God. Doelpunten die gegrift staan in het geheugen van iedere voetballiefhebber. Doelpunten waarbij de speler de bal aan een touwtje lijkt te hebben, zoals dat dan heet. Doelpunten die het gevolg zijn van geniale gedachtes. En een magnifieke balbeheersing.
Andere goals ontstaan op achterafveldjes. Soms in de bittere kou. Goals gemaakt door spelers van wie niemand de namen kent. Omdat ze amateurs zijn. Jeugdspelers, dromend van een leven als prof. Hun goals verdwijnen in het niets, nog voordat de bal uit het doel is geraapt. Simpelweg omdat ze door geen camera zijn vastgelegd. Dat hindert niet, want altijd is er die ontlading. Dat oergevoel. De adrenaline. De kick.
De sensatie van het scoren: ik ken het niet. Voetballen is niet aan mij besteed. Ik ben te traag. Te houterig. Heb geen talent. Geen conditie. Altijd als laatste gekozen bij gym. Terecht, weet ik achteraf. Maar ik mis het af en toe wel, dat bevrijdende gevoel van een spits die kan scoren. Al kijk ik nóg zoveel wedstrijden en schreeuw ik het uit bij ieder doelpunt van mijn club: het blijft een surrogaat.
Soms steekt dat.
Voor een fotoserie over jeugdvoetbalspelers uit Amsterdam zoek ik jongens en meisjes die ik mag portretteren in hun clubtenue. Gezochte leeftijd: tussen de 9 en 15 jaar oud.
Joshua, 13 jaar oud. Rechtsbuiten bij SV DRC, Durgerdam.
Wolf, 10 jaar oud. Laatste man bij AFC IJburg.